سگ پاپیلون (Papillon)
خلق و خو
قد
وزن
میانگین طول عمر
رنگ پوشش مو
سگ پاپیلون یک توپ کوچولوی انرژی با قلبی بزرگ و روحیه‌ای اجتماعی است. این نژاد پرجنب‌وجوش، عاشق ماجراجویی و وقت‌گذرانی در فضای باز است. اگر به‌دنبال یک همراه همیشه خوشحال و سرزنده هستید که با لبخندها و شیطنت‌هایش دل اطرافیان را ببرد، سگ پاپیلون دقیقاً همان همراهی است که می‌خواهید.
سگ پاپیلون با شخصیتی شاد و اعتمادبه‌نفس بالا، تبدیل به ستاره هر جمعی می‌شود. کافی است با او در خیابان قدم بزنید تا متوجه شوید مردم چقدر جذب این موجود بامزه و پُرشور می‌شوند. با پاپیلون، انتظار دیدن مهمانی‌های ناگهانی در محله‌تان را داشته باشید؛ چرا که حضور او خودش به‌تنهایی یک جشن است!
ویژگی‌های سگ پاپیلون
حتماً به خاطر داشته باشید: هر سگ یک موجود منحصربه‌فرد است و حتی در میان سگ‌هایی از یک نژاد مشخص، ویژگی‌های رفتاری یا ظاهری می‌توانند متفاوت باشند.
مشخصات ظاهری سگ پاپیلون
زیبایی ظریف سگ پاپیلون به‌خصوص در گوش‌های بزرگ و ابریشمی‌اش نمایان است—گوش‌هایی که مانند بال‌های پروانه کنار سر قرار می‌گیرند و هنگام حرکت نرم و دل‌نشین تکان می‌خورند.
- گوش‌ها: از شاخص‌ترین ویژگی‌های ظاهری پاپیلون، گوش‌های برجسته و پوشیده از موی بلند و ابریشمی هستند. مدل دیگری به نام «فالِن» هم در برخی توله‌ها دیده می‌شود که گوش‌ها افتاده‌اند، نام این مدل از واژه فرانسوی «پروانه شب» گرفته شده است.
- چشم‌ها: چشم‌هایی گرد، قهوه‌ای تیره و درخشان دارند که چهره‌ای هوشیار و دوست‌داشتنی به آن‌ها می‌دهد.
- بینی: بینی کوچک و مشکی‌رنگی دارند که در انتهای پوزه‌ای باریک و متناسب قرار گرفته است.
- پوشش بدن: موی بدن پاپیلون بلند، براق و لطیف است؛ به‌ویژه روی سینه، پشت و پاها. درحالی‌که موهای روی صورت و جلوی پاها کوتاه‌تر است.
- رنگ پوشش: رنگ زمینه بدن اغلب سفید است و لکه‌هایی در رنگ‌های مشکی، لیمویی، قرمز، حنایی یا ترکیبی از این‌ها روی گوش‌ها و صورت دیده می‌شود. ترکیب‌های محبوب شامل سفید و مشکی، سفید و قرمز، یا سفید و قهوه‌ای هستند.
- دم: دمی پُرمو، ابریشمی و بلند دارند که هنگام حرکت به‌زیبایی روی پشت خم می‌شود و با موهای بلند بدن در امتداد یکدیگر قرار می‌گیرد.
خلق و خو سگ پاپیلون
سگ پاپیلون نژادی سرزنده، باهوش و بی‌باک است. این سگ کوچک، در عین حال که عاشق بازی و ارتباط با انسان‌هاست، بسیار کنجکاو و ماجراجو نیز هست. با تربیت و اجتماعی‌شدن از سن پایین، سگ پاپیلون می‌تواند به‌راحتی با انسان‌ها، گربه‌ها و دیگر حیوانات کنار بیاید.
با این حال، اگر در دوران تولگی به‌اندازه کافی با محیط و افراد مختلف آشنا نشود، ممکن است بیش‌ازحد به صاحبش وابسته شود. بنابراین، معرفی تدریجی به موقعیت‌های جدید و افراد گوناگون برای رشد سالم شخصیت او ضروری است.
با اینکه اندازه کوچکی دارد، اما شخصیت بزرگی دارد! سگ پاپیلون اغلب خودش را بزرگ‌تر از چیزی که هست می‌بیند و ممکن است با سگ‌های بزرگ‌تر وارد تعامل‌هایی شود که برایش خطرناک باشد. پس نظارت و آموزش درست همیشه لازم است.
او با کودکان بزرگ‌تر که رفتاری ملایم دارند و گربه‌های خانگی اجتماعی، بسیار خوب کنار می‌آید. اما به دلیل جثه ظریف و حساسش، برای خانواده‌هایی که کودک نوپا یا سگ‌های درشت‌اندام دارند، گزینه ایده‌آلی نیست.
مراقبت از سگ پاپیلون
اگرچه ظاهر شیک و ظریف سگ پاپیلون ممکن است شما را به اشتباه بیندازد، اما مراقبت از او آن‌قدرها هم سخت و وقت‌گیر نیست. این نژاد باهوش و پرانرژی، به‌راحتی آموزش می‌بیند، از فعالیت‌های روزمره لذت می‌برد و نیاز چندانی به آراستن‌های پیچیده ندارد. خلق‌وخوی شاد و سرزنده‌ی سگ پاپیلون باعث می‌شود نگهداری از او تجربه‌ای لذت‌بخش باشد.
مراقبت
در مقایسه با نژادهای مو‌بلند دیگر، سگ پاپیلون از نظر آراستگی نژادی نسبتاً کم‌دردسر است. این نژاد پوشش دولایه ندارد و ریزش موی آن‌چنانی هم ندارد. کافی است هفته‌ای یک‌بار با برس صاف‌کننده موهایش را شانه بزنید تا هم از گره خوردن موها جلوگیری شود و هم موهای اضافه و ذرات بیرونی پاک شوند.
- استحمام او تنها زمانی لازم است که خودش را کثیف کرده باشد یا در گل‌ولای غلتیده باشد.
- ناخن‌ها باید هر دو هفته یک‌بار کوتاه شوند—به‌ویژه پنجه‌ی اضافی که ممکن است در پارچه یا فرش گیر کند.
- مانند بسیاری از نژادهای کوچک، سگ پاپیلون مستعد بیماری‌های دندانی است. روزانه مسواک زدن دندان‌ها و مراجعه منظم به دامپزشک برای جرم‌گیری ضروری است. اگر از تولگی به تمیز کردن دندان‌ها عادت کند، این کار برایش راحت‌تر می‌شود.
آموزش
هوش سرشار و روحیه‌ی شاد سگ پاپیلون باعث می‌شود آموزش دادن به او بسیار دل‌چسب و سرگرم‌کننده باشد. استفاده از تشویقی، اسباب‌بازی‌های جذاب و تعریف و تمجید در زمان درست، بهترین روش برای آموزش پاپیلون است.
از همان تولگی، آموزش او را آغاز کنید و با اصول اجتماعی‌کردن آشنا شوید. دیدن آدم‌های جدید، رفتن به مکان‌های تازه و لمس شدن توسط دیگران، باعث می‌شود که سگ پاپیلون در بزرگسالی رفتاری متعادل و آرام داشته باشد. یادگیری دستورات پایه مثل “بیا”، “بشین”، “رها کن” و “همراه راه برو” برای جلوگیری از خطرات احتمالی ضروری است.
رژیم غذایی
سگ پاپیلون بهتر است از غذای تجاری باکیفیت که مخصوص سگ‌های نژاد کوچک یا نژادهای اسباب‌بازی طراحی شده، تغذیه کند. این نوع غذاها نیازهای تغذیه‌ای این نژاد را در مراحل مختلف زندگی (توله، بالغ، سالمند) به‌خوبی پوشش می‌دهند.
- مقدار و نوع غذا را حتماً با دامپزشک هماهنگ کنید.
- در زمان آموزش یا بازی می‌توانید از تشویقی استفاده کنید، اما کالری آن را در کل رژیم غذایی روزانه لحاظ کنید تا از چاقی جلوگیری شود.
ورزش
اگرچه سگ پاپیلون جثه‌ی کوچکی دارد، اما سطح انرژی‌اش بالا است و باید روزانه حدود ۳۰ تا ۴۵ دقیقه تحرک داشته باشد. این تحرک می‌تواند از طریق بازی در حیاط، راهرو یا اتاق نشیمن بزرگ تأمین شود.
- پیاده‌روی کوتاه اما مداوم در طول روز به تخلیه‌ی انرژی کمک می‌کند.
- بازی‌های فکری مثل پازل‌های غذایی یا بازی‌های بوکشی هم برای تحریک ذهنی مفیدند.
- حتی اگر در حیاط محصور رهایش می‌کنید، حتماً همراهش باشید؛ پاپیلون‌ها سریع‌اند و ممکن است در یک لحظه از دید خارج شوند.
محیط زندگی
سگ پاپیلون برای خانواده‌هایی مناسب است که سبک زندگی فعال دارند و زمان خوبی را با حیوان خانگی‌شان سپری می‌کنند. چه در آپارتمان زندگی کنید چه در خانه‌ی ویلایی، پاپیلون می‌تواند خودش را وفق دهد، فقط باید فضای کافی برای بازی و پیاده‌روی داشته باشد.
برای خانواده‌هایی با کودکان بزرگ‌تر یا گربه‌ها انتخاب خوبی است، ولی به‌دلیل جثه‌ی کوچکش، باید بازی او با بچه‌های خردسال یا سگ‌های بزرگ‌تر همیشه تحت نظارت باشد.
این نژاد برای خانه‌هایی که مهمانی زیاد دارند یا اهل معاشرت‌اند، مناسب است؛ اما تحمل تنهایی طولانی‌مدت را ندارد و بهتر است کنار انسان باشد یا در محیط کار همراه صاحبش حضور داشته باشد.
بیماری‌های نژاد سگ پاپیلون
با طول عمری بین ۱۴ تا ۱۶ سال، سگ پاپیلون یکی از نژادهای کوچک با امید به زندگی بالاست. با این حال، مانند بسیاری از نژادهای اسباب‌بازی، مستعد برخی مشکلات سلامتی خاص است که آگاهی زودهنگام از آن‌ها به پیشگیری و مراقبت بهتر کمک می‌کند.
- دررفتگی کشکک زانو: یکی از بیماری‌های ژنتیکی رایج در سگ پاپیلون است که باعث لغزش موقتی کشکک زانو از جای خود می‌شود. در موارد خفیف، با مدیریت وزن و مکمل‌های مفصلی قابل کنترل است، اما در موارد شدید ممکن است نیاز به جراحی باشد.
- افت قند خون (هایپوگلیسمی): از مشکلات شایع در نژادهای کوچک است. علائمی مانند بی‌حالی، بی‌اشتهایی و در موارد شدید، تشنج دیده می‌شود. تغذیه با وعده‌های کوچک‌تر و منظم در طول روز می‌تواند از وقوع این وضعیت جلوگیری کند.
- بیماری‌های دهان و دندان: به‌دلیل کوچک بودن دهان، تراکم دندان‌ها در سگ پاپیلون بیشتر است که احتمال ایجاد پلاک و بیماری لثه را افزایش می‌دهد. مسواک زدن روزانه و جرم‌گیری سالانه توسط دامپزشک از مهم‌ترین راهکارهای پیشگیری هستند.
- نرم‌جایی در جمجمه (فونتانل باز): برخی توله‌ها نقطه نرمی در بالای جمجمه دارند که معمولاً تا ۹ تا ۱۲ هفتگی بسته می‌شود، اما در مواردی ممکن است باز بماند. اگرچه این موضوع در زندگی روزمره اختلالی ایجاد نمی‌کند، اما در صورت وارد شدن ضربه به سر، می‌تواند خطرناک باشد.
- آتروفی پیشرونده شبکیه (PRA): نوعی بیماری ژنتیکی است که به‌مرور باعث نابینایی می‌شود. درمان قطعی ندارد، اما امکان غربالگری ژنتیکی وجود دارد. حتماً از پرورش‌دهنده سگ خود در این خصوص سؤال کنید.
تاریخچه سگ پاپیلون
سگ پاپیلون ریشه‌ای اشرافی دارد و نخستین بار در دوران رنسانس اروپا، زمانی که نگهداری از سگ‌های مینیاتوری در میان درباریان مُد شد، پدید آمد. این نژاد از تلاقی اسپانیل‌ها با نژادهای اسباب‌بازی ایجاد شد و خیلی زود جایگاه خود را به‌عنوان سگ زانویی محبوب بانوان اشراف تثبیت کرد.
اگر امروز وارد موزه‌ای شوید و نقاشی‌های شاهزاده‌خانم‌ها و بانوان نجیب‌زاده اروپایی را ببینید، به احتمال زیاد تصویر سگ پاپیلونی بامزه با گوش‌های آویزان را در کنارشان خواهید یافت؛ آثاری از هنرمندانی چون رامبراند و گویا.
در قرن هفدهم، یکی از پرورش‌دهندگان دربار لوئی چهاردهم نسخه‌ای از این سگ با گوش‌های ایستاده را پرورش داد و نام «پاپیلون» (به‌معنای پروانه در زبان فرانسوی) را به آن داد. گوش‌های برافراشته و ابریشمی این سگ یادآور بال‌های پروانه بود و به‌زودی به یکی از نمادهای محبوب طبقه اشراف در فرانسه، از جمله مورد علاقه مادام دو پمپادور و ماری آنتوانت تبدیل شد.
در ادامه، پرورش‌دهندگان ایتالیایی و اسپانیایی نیز به تکامل این نژاد کمک کردند. در نهایت، نسخه گوش‌راست این سگ به اندازه‌ای محبوب شد که کل نژاد با این نام شناخته شد و در سال ۱۹۱۵، توسط انجمن کنل آمریکا (AKC) به‌صورت رسمی به ثبت رسید.
