سگ نژاد دوبرمن (Doberman Pinscher)
سگ دوبرمن پینچر یک نژاد بزرگ، عضلانی و خوش‌فرم است که در ابتدا در آلمان برای نگهبانی پرورش یافته است. این سگ‌ها تاریخ طولانی در خدمت به عنوان محافظ دارند و به دلیل ویژگی‌های آموزشی بالا و انرژی زیاد، می‌توانند همراهان وفادار و ایده‌آلی برای خانواده‌های فعال باشند. این نژاد سگ با تربیت آسان خود، به عنوان گزینه‌ای مناسب برای کسانی که به دنبال سگ نگهبان و در عین حال همراهی پرانرژی و وفادار هستند، شناخته می‌شود.
خلق و خو
وفادار، محافظ، حساس
قد
نر: ۶۶-۷۱ سانتیمتر
ماده: ۶۱-۶۶ سانتیمتر
وزن
نر: ۳۴-۴۵ کیلوگرم
ماده: ۲۷-۴۰ کیلوگرم
میانگین طول عمر
رنگ پوشش مو
اگرچه سگ‌های دوبرمن به خاطر ظاهر قدرتمند و خشن خود معروف هستند، اما درونشان قلبی مهربان و طلایی دارند. این نژاد که برای محافظت پرورش یافته، به عنوان سگ‌های نگهبان، پلیس و سگ‌های نظامی سال‌هاست که در این زمینه درخشیده است. اما اشتباه نکنید: سگ دوبرمن پینچر یک سگ شاد و خانوادگی است که شخصیت پرانرژی و آماده‌ای برای هر فعالیتی دارد، به‌ویژه اگر این فعالیت دویدن در محله باشد.
ویژگی‌های سگ دوبرمن
مشخصات ظاهری نژاد دوبرمن
سگ‌های دوبرمن با ظاهری براق و عضلانی، تصویری از غرور و قدرت را به نمایش می‌گذارند. رنگ مشکی با لکه‌های زرد، رایج‌ترین رنگ در سگ‌های دوبرمن است. این نژاد معمولاً ساختار بدنی محکم و فشرده‌ای دارد و با چشمانی دقیق و مراقب به محیط اطراف نگاه می‌کند.
- گوش‌ها: گوش‌های سگ دوبرمن معمولاً به‌طور جراحی کوتاه می‌شوند. این عمل شامل بریدن بخشی از گوش‌ها است. بسیاری از کشورها و ایالت‌های آمریکا این روش را به دلیل دلایل پزشکی و رفتاری ممنوع کرده‌اند. اگر به این عمل علاقه دارید، بهتر است با دامپزشک مشاوره کنید.
- چشم‌ها: چشم‌های دوبرمن به شکل بادامی است. در سگ‌هایی با پوشش مشکی، رنگ چشم‌ها معمولاً قهوه‌ای تیره یا متوسط است. در سگ‌هایی با رنگ پوشش دیگر، رنگ چشم مشابه پوشش آن‌هاست. هرچه رنگ عنبیه تیره‌تر باشد، بهتر است!
- بینی: بینی سگ دوبرمن بستگی به رنگ پوشش آن می‌تواند سیاه، قهوه‌ای، خاکی یا کرم باشد. فک سگ دوبرمن بلند و باریک است.
- طول پوشش: پوشش سگ دوبرمن صاف و کوتاه است.
- رنگ پوشش: دوبرمن‌ها در رنگ‌های مختلفی پیدا می‌شوند: مشکی، آبی، فاون (ایزابللا) یا قرمز، با لکه‌های قهوه‌ای مایل به قرمز.
- دم: استاندارد باشگاه سگ‌های آمریکایی (AKC) می‌گوید دم سگ دوبرمن باید کوتاه شود. این عمل شامل بریدن قسمتی از دم سگ در هنگام تولگی است. این روش در بسیاری از کشورها و ایالت‌ها به دلیل دلایل پزشکی و رفتاری ممنوع است. اگر علاقه دارید، مشاوره با دامپزشک توصیه می‌شود.
خلق و خو سگ دوبرمن
سگ‌های دوبرمن بسیار هوشمند، ورزشی و هوشیار هستند؛ ویژگی‌هایی که آن‌ها را به سگ‌های نگهبان عالی تبدیل می‌کند، که این همان هدفی است که برای آن‌ها پرورش یافته‌اند. سگ‌های دوبرمن کار خود را به عنوان نگهبان با جدیت تمام انجام می‌دهند. این انگیزه، همراه با ظاهر قدرتمند آن‌ها، باعث شده که شهرتی به عنوان سگ‌هایی با ویژگی‌های محافظتی برجسته پیدا کنند. اما زمانی که صاحب سگ آموزش، اجتماعی‌سازی و ساختار مناسبی را برای آن‌ها فراهم کند، این سگ‌ها می‌توانند به عضوی محبّت‌آمیز از خانواده تبدیل شوند.
شما به‌زودی متوجه خواهید شد که همراه با حضور قدرتمندشان، سگ‌های دوبرمن رابطه‌ای عمیق و وفادارانه با صاحبان خود دارند. در حقیقت، این سگ‌های محبّت‌آمیز به قدری به انسان‌های خود وفادارند که گاهی اوقات به آن‌ها "سگ‌های چسبی" (Velcro dogs) گفته می‌شود.
علاوه بر کارشان به عنوان سگ‌های نگهبان، سگ‌های دوبرمن تاریخچه‌ای طولانی به عنوان سگ‌های پلیس و نظامی دارند که به اوایل قرن بیستم برمی‌گردد. دوبرمن‌ها حتی در طول جنگ جهانی دوم به نیروی دریایی ایالات متحده کمک کردند.
مراقبت از سگ دوبرمن
مراقبت از سگ دوبرمن کار سختی نیست، اما مانند هر سگ دیگری نیاز به توجه و زمان دارد. در حالی که نیازهای آرایش و پیرایش آن‌ها نسبتاً ساده است، دوبرمن‌ها به تمرینات روزانه کافی و آموزش‌های زیادی نیاز دارند. با تمام آن آموزش‌ها و زمانی که با هم می‌گذرانید، به سرعت رابطه‌ای محکم با این سگ بسیار هوشمند خواهید ساخت.
مراقبت
سگ دوبرمن پوشش کوتاهی دارد که باعث می‌شود زمان کمتری برای برس زدن صرف کنید و ریزش موی آن‌ها کم است. با این حال، برس زدن همچنان برای حفظ پوشش براق و سالم ضروری است. دو یا سه بار در هفته برس زدن کافی است و هر جلسه نباید بیش از ۱۵ دقیقه طول بکشد. برای برس زدن از برس ساده استفاده کنید تا پوشش سگ شما تمیز و بدون شوره بماند.
سگ‌های دوبرمن به مسواک زدن روزانه دندان‌ها و کوتاه کردن ناخن‌ها به‌طور ماهیانه نیاز دارند. علاوه بر مسواک زدن روزانه، پیشنهاد می‌شود سالی یک بار دندان‌های سگتان را توسط دامپزشک تمیز کنید. حمام تنها در مواقع ضروری و زمانی که سگ کثیف شده باشد لازم است.
این مراقبت‌ها به سگ شما کمک می‌کند تا سالم و خوش‌ظاهر بماند و همچنین فرصتی برای شناسایی مشکلات بهداشتی احتمالی فراهم می‌آورد.
آموزش
آموزش سگ دوبرمن را دست کم نگیرید. آموزش صحیح و اطاعت‌پذیری برای هر سگی ضروری است، اما برای سگ‌های دوبرمن اهمیت ویژه‌ای دارد. به یاد داشته باشید که این سگ‌ها بزرگ و قدرتمند هستند.
از قلاده‌های مارتینگل می‌توان به‌عنوان ابزاری مفید برای آموزش استفاده کرد. این قلاده‌ها دو حلقه دارند که زمانی که سگ کشیده می‌شود کمی سفت می‌شوند (اما نه زیاد!). این ابزار می‌تواند به صاحب سگ کمک کند تا کنترل بیشتری داشته باشد و به سگ آموزش دهد که کشیدن قلاده را کنار بگذارد. استفاده از هارنس‌ها نیز می‌تواند کمک‌کننده باشد. اگر هنگام پیاده‌روی با سگتان مشکل کشیدن قلاده دارید، این نشانه‌ای است که سگ شما نیاز به آموزش بیشتری دارد.
اگر در مورد آموزش اطاعت‌پذیری عمومی مطمئن نیستید، بهتر است یک مربی سگ معتبر پیدا کنید که از تقویت مثبت استفاده کند. آن‌ها می‌توانند پایه‌های آموزش را برای سگ شما پی‌ریزی کرده و به شما کمک کنند تا سگ دوبرمن خود را به عضوی خوش‌رفتار و شاد از خانواده تبدیل کنید.
خوشبختانه، سگ‌های دوبرمن به‌راحتی آموزش می‌بینند. آن‌ها سریع یاد می‌گیرند و حتی گفته می‌شود که خیلی هم باهوش هستند. این سگ‌ها ممکن است نسبت به اصلاحات حساس باشند، بنابراین استفاده از تقویت مثبت و روش‌های ملایم بهترین گزینه است. از هوش طبیعی دوبرمن خود برای هدایت او به سمت اهداف‌تان استفاده کنید. وقتی سگ شما متوجه شود که چه چیزی برای شما مهم است، آن را برای خودش نیز مهم خواهد یافت.
رژیم غذایی
سگ‌های دوبرمن برای حفظ وزن مناسب و دریافت مواد مغذی لازم، به غذای کامل و متعادل نیاز دارند. انتخاب غذای مرطوب یا خشک بستگی به شما دارد، اما باید غذایی با کیفیت و متعادل باشد.
سعی کنید به سگ دوبرمن خود غذا را طبق یک برنامه منظم بدهید و از دادن غذاهای انسانی (اگر امکان دارد!) خودداری کنید. این موضوع ممکن است کمی سخت باشد، به‌ویژه وقتی سگ شما با چهره‌ای معصومانه از شما می‌خواهد که چیزی به او بدهید. اما واقعاً برای سلامتی او بهتر است زیرا کالری‌های اضافی به سرعت جمع می‌شوند. فقط مطمئن شوید که از خوراکی‌های “ایمن برای سگ” استفاده کنید. (برای آشنایی با خوراکی‌های انسان که برای سگ‌ها مضر هستند، اینجا را ببینید.) خوشبختانه، خوراکی‌های مخصوص سگ‌ها به راحتی در دسترس هستند. خوراکی‌ها اغلب بخش مهمی از آموزش سگ‌ها هستند (و برای نشان دادن محبت به سگتان استفاده می‌شوند)، اما مهم است که در استفاده از آن‌ها زیاده‌روی نکنید.
دامپزشک شما بهترین منبع برای تعیین بهترین نوع غذا، برنامه غذایی و زمان‌های خوراکی برای سگ شما است. این موارد بسته به عواملی مانند سن، وزن و سطح فعالیت سگ شما متفاوت است.
ورزش
سگ‌های دوبرمن سگ‌های پرانرژی هستند که به مقدار زیادی ورزش نیاز دارند. پیاده‌روی روزانه برای آن‌ها ضروری است، بنابراین آماده باشید تا کفش‌های پیاده‌روی خود را بپوشید، زیرا دوبرمن‌ها حداقل به یک ساعت ورزش در روز نیاز دارند.
اگر اهل دویدن هستید، سگ دوبرمن شما احتمالاً از دویدن همراه شما چندین بار در هفته لذت خواهد برد. دوبرمن‌ها انرژی بالایی دارند و از این ورزش استقبال می‌کنند، البته باید از ابتدا با آرامش شروع کنید و به تدریج به سطح فعالیت مورد نظر برسید. درست مثل شما، سگتان هم باید به تدریج برای انجام این فعالیت آماده شود. نکته جالب: سرعت دوبرمن‌ها بیش از ۳۰ مایل در ساعت است—که خیلی سریع‌تر از شما می‌دوند! پس بردن سگتان همراه خود برای دوچرخه‌سواری گزینه خوبی برای کشش بیشتر پاهای آن‌ها است. بازی‌های خارج از قلاده به‌ویژه در حیاط محصور یا پارک سگ‌ها نیز مفید است. بسیاری از دوبرمن‌ها همچنین از شنا کردن لذت می‌برند.
علاوه بر ورزش بدنی، دوبرمن‌ها به تحریک ذهنی نیز نیاز دارند. پازل‌های سگ، بازی‌ها، ورزش‌های چابکی یا فعالیت‌های مشابه می‌توانند به حفظ سلامت ذهنی آن‌ها کمک کنند.
محیط زندگی
با توجه به انرژی زیاد، سگ دوبرمن شما قطعاً از یک حیاط بزرگ و محصور برای دویدن و بازی خوشحال خواهد شد. اما به شرطی که نیازهای ورزشی او در جای دیگری تأمین شود، می‌تواند زندگی آپارتمانی را هم تحمل کند. بعضی از دوبرمن‌ها حتی از وقت‌گذرانی در یک محوطه مناسب برای سگ‌ها لذت خواهند برد.
محیط ایده‌آل برای دوبرمن ترکیبی از زمان‌های داخلی و بیرونی است. فعالیت‌هایی که با شما انجام می‌دهند در اولویت‌های آن‌ها قرار دارد. زمان بیرون رفتن برای ورزش و سلامت عمومی ضروری است، اما آن‌ها واقعاً دوست دارند با خانواده‌هایشان باشند، بنابراین مشارکت در فعالیت‌های روزمره داخل خانه برایشان بسیار مهم است. همچنین، دوبرمن‌ها به‌طور طبیعی لاغر هستند و طول پوشششان برای تحمل هوای سرد به مدت طولانی کافی نیست و می‌توانند در روزهای گرم تابستان دچار گرمازدگی شوند.
بیماری‌های نژاد سگ دوبرمن
امیدواریم سگ دوبرمن شما یک حیوان خانگی سالم باشد که بدون مشکل یا با مشکلات جزئی به طول عمر 10 تا 12 سال خود برسد. با این حال، برخی از مشکلات و بیماری‌های خاص نژاد دوبرمن وجود دارند که معمولاً بر این نژاد تأثیر می‌گذارند.
- کاردیومیوپاتی گشاد (DCM): DCM یک بیماری ارثی است که بر عضله قلب تأثیر می‌گذارد و به طور رایج در دوبرمن‌ها دیده می‌شود. در سگ‌هایی که مبتلا به DCM هستند، عضله قلب ضعیف می‌شود و نمی‌تواند به طور مؤثر خون را پمپاژ کند. با گذشت زمان، این امر منجر به بزرگ شدن قلب و بروز مشکلاتی مانند ریتم غیرطبیعی قلب (آریتمی)، مشکل در ورزش کردن و نارسایی قلبی می‌شود. انجام غربالگری سالانه ضروری است. چندین دارو برای درمان علائم و کمک به طولانی‌تر شدن عمر استفاده می‌شود.
- بیماری فون ویله‌براند: این یک اختلال ژنتیکی است که بر توانایی پلاکت‌های خون در لخته شدن صحیح تأثیر می‌گذارد و می‌تواند منجر به خونریزی بیش از حد از جراحات شود. یک مطالعه نشان داد که بیش از 70 درصد از دوبرمن‌ها حامل این بیماری هستند، گرچه همه علائم بیماری را نشان نمی‌دهند. دامپزشک شما می‌تواند سگ شما را برای این بیماری غربالگری کند.
- سندروم ووبلر: این یک مشکل در سگ‌های بزرگتر مانند دوبرمن‌ها است که در آن مشکلاتی در نخاع گردن باعث درد شدید می‌شود و ممکن است به پاها (به ویژه پاهای عقبی) آسیب برساند. دوبرمن‌ها ممکن است علائم این بیماری مانند عدم هماهنگی را در حدود سن 6 سالگی نشان دهند و برخی از آن‌ها با دارو درمان می‌شوند، در حالی که برخی دیگر نیاز به جراحی دارند.
- دیسپلازی لگن: این یک مشکل ارثی است که بر مفصل لگن تأثیر می‌گذارد و منجر به درد، کاهش عضله و لنگیدن می‌شود. این یک بیماری دژنراتیو است، اما درمان‌ها و درمان‌های مختلفی برای آن وجود دارد. دیسپلازی لگن می‌تواند بر هر سگی تأثیر بگذارد، اما در نژادهای بزرگتر مانند دوبرمن‌ها شایع‌تر است.
- بادکردگی معده (GDV): این یک وضعیت تهدیدکننده زندگی است که بر سگ‌های نژاد بزرگ تأثیر می‌گذارد و در آن معده پر از غذا یا هوا می‌شود و می‌چرخد. علائم اصلی شامل تلاش برای استفراغ بدون تولید استفراغ و تورم شکم است. اگر این علائم را مشاهده کردید، فوراً سگ خود را نزد دامپزشک ببرید. معمولاً نیاز به جراحی اضطراری است.
- هیپوتیروئیدیسم: هیپوتیروئیدیسم یک بیماری غدد درون‌ریز است که در آن بدن به اندازه کافی هورمون تیروئید تولید نمی‌کند. علائم معمولاً شامل افزایش وزن، ریزش مو و کسلی است. معمولاً با آزمایش خون تشخیص داده می‌شود و با داروهای روزانه درمان می‌شود.
- آتروفی شبکیه پیشرفته (PRA): این اختلال ارثی منجر به از دست دادن بینایی و در نهایت نابینایی می‌شود و درمانی برای آن وجود ندارد. با این حال، آزمایش‌های غربالگری ژنتیکی موجود است، بنابراین حتماً از پرورش‌دهنده خود درخواست کنید تا این آزمایش‌ها را انجام دهد.
تاریخچه نژاد سگ دوبرمن
منشأ سگ دوبرمن به قرن نوزدهم در آلمان باز می‌گردد. در آن زمان، یک مأمور مالیاتی به نام لوئیس دوبرمن تصمیم گرفت که به همراهی و محافظی برای انجام وظایف خود نیاز دارد. او می‌خواست سگی وفادار، قوی و در عین حال ترسناک داشته باشد. با گذشت زمان، او نژادی از سگ‌ها را پرورش داد که امروزه به نام دوبرمن شناخته می‌شود. (این نژاد به نام او نام‌گذاری شد، اما فقط با یک "N".) باور بر این است که چندین نژاد سگ در توسعه دوبرمن نقش داشته‌اند، از جمله Greyhound انگلیسی، Manchester Terrier سیاه و قهوه‌ای، German Shepherd، German Pinscher، Weimaraner و Rottweiler.
در اوایل قرن بیستم، نژاد دوبرمن وارد آمریکا شد و باشگاه پرورش سگ آمریکایی (AKC) در سال 1908 این نژاد را به رسمیت شناخت. رشد جمعیت دوبرمن در آمریکا در سال‌های اولیه کند بود، اما به لطف جورج هاوارد ارل سوم، یک علاقه‌مند به دوبرمن و سیاستمدار، این نژاد مورد توجه بیشتری قرار گرفت. (او بعدها فرماندار پنسیلوانیا شد.) ارل یکی از بنیان‌گذاران باشگاه دوبرمن پینشر آمریکا (DPCA) بود که در سال 1921 تأسیس شد. این نژاد به خاطر مهارت‌ها و ویژگی‌های عالی خود، به ویژه به عنوان یک سگ محافظ وفادار، مورد ستایش قرار گرفت. و بقیه داستان دوبرمن است.
در دهه 1970، جهش ژنی تصادفی باعث ایجاد یک رنگ جدید برای این نژاد (سفید) شد، اما این ژن آلبینیسم همراه با مشکلات سلامتی خاص خود بود. این ژن خاص اکنون شناسایی شده است و پرورش‌دهندگان می‌توانند از یک آزمایش ساده DNA برای جلوگیری از بروز آلبینیسم در دوبرمن‌ها استفاده کنند.
امروزه دوبرمن یک سگ محبوب در خانواده‌ها است. این نژاد، به همراه 30 نژاد دیگر، در دسته‌بندی گروه کاری AKC قرار دارد که نژادهایی را که به طور تاریخی مشاغلی مانند سگ‌های جستجو و نجات یا سگ‌های محافظ را انجام می‌دهند، به رسمیت می‌شناسد.
سوالات متداول
